اثر دعا درمانی بر شدت علایم بالینی و یافته های تشخیصی در مبتلایان به سندرم تونل کارپ

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ (cts: carpal tunnel syndrome) شایعترین انواع اختلالات فشارنده عصبی با هزینه بالای یک بیلیون دلار در سال است.هدف از این مطالعه،بررسی تاثیر دعا درمانی برشدت علایم بالینی و یافته های تشخیصی در مبتلایان به این بیماری است.   مواد وروشها: دراین مطالعه مداخله ای قبل و بعد،بیماران داوطلب مبتلا به cts (تائید شده با روش الکتروددیاگنوزیس) و دارای معیارهای ورود،به صورت غیر احتمالی و غیر متوالی ، در طول پاییز 1384وارد گردیدند. بیماران تحت دعا درمانی به صورت هفته ای یک مرتبه تا سه هفته قرارگرفتند. بیماران در مانگر انرژی حیاتی (ماورایی ) را توسط دستانش به سر و مچ دست های بیمار بدون تماس فیزیکی با استفاده از اذکار قرآن کریم انتقال می داد. از نظر علایم بالینی،معاینه فیزیکی و یافته های الکترودیاگنوزقبل وبعد از دعا درمانی بررسی شدند. بررسی های آماری با ضریب اطمینان 95%، توسطآزمون های t خروجی وکای دو انجام شد.   یافته ها: دراین تحقیق 12بیمارو 23 دست مبتلا به سندرم تونل کارپ وارد شدند.11 مورد از نوع خفیف (2/47%)و 8مورد از نوع متوسط 7/34%و 4 مورد از نوع شدید(39/27%)تحت دعا در مانی قرارگرفتند. در بررسی 6 هفته پس پایان دعا درمانی،بین علایم بالینی بیماری ( براساس معیارآنالوگ چشمی)،معاینه فالن،   معاینه فالن معکوس و یافته های الکترودیاگنوز قبل و بعد از دعا درمانی،از لحاظ آماری تفاوت معنی داری دیده شد(1../.> p ). تغییرات بیماران در تست تینل و علامت فلیک، چشمگیر نبود(621/.= p و1= p ).   (621/.= p و1= p )در مجموع 8/72% بیماران با نوع خفیف، درمان کامل گردیده و 8/34% از خیلی کم تا خیلی زیاد تغییراتی داشته اندکه منجر به تغیطر درجه ابتلانشده اند. 33/58% بیماران از این روش درمانی راضی بوده اند.   نتیجه گیری: تاثیر دعا درمانی برکاهش شدت علایم بالینی، تست های فالن و فالن معکوس و یافته های الکترودیاگنوزیس چشمگیر بود.